.......

من كه تسبيح نبودم تو مرا چرخاندي

 مشت بر مهره ي تنهايي من پيچاندي

مهر دستان تو دنبال دعايي ميگشت

بارها دور زدي، ذهن مرا گرداندي

ذكرها گفتي و بر گفته خود خنديدي

از همين نغمه ي تاريك مرا ترساندي

بر لبت نام خدا بود، خدا شاهد ماست

برلبت نام خدا بود و مرا رقصاندي

دست ويرانگر تو عادت چرخيدن داشت

عادتت را به غلط چرخه ي ايمان خواندي

قلب صد پاره ي من مهره ي صد دانه نبود

تو ولي گشتي و اين گمشده را لرزاندي

چه ساده با گريستن خويش زاده مي شويم و چه ساده با گريستن ديگران از دنيا مي رويم و ميان اين دو سادگي معمايي ميسازيم به نام زندگي